دزیره

یه نفر از بستگان نزدیک ما، یه اخلاقای خاصی داره، بخوام خلاصه بگم اینطوریه که حریم آدم‌ها رو کاملا نادیده می‌گیره، توقعات آزاردهنده داره از بقیه، و به روش‌های مختلف خواسته‌هاش رو به بقیه تحمیل می‌کنه، و روش برخورد اکثر اطرافیان باهاش چطوریه؟ کوتاه اومدن! تنها کسی که مدام داره باهاش کلنجار می‌ره تا حد و مرزش رو باهاش مشخص کنه منم، و البته خب من از لحاظ جغرافیایی بهش نزدیک‌ترینم. و به خاطر همین روشی که من توی ارتباط باهاش دارم، سالی یکی دو بار با من قطع رابطه میکنه بعد دوباره خودش برمیگرده، امشب با خواهرم در مورد این بنده خدا صحبت می‌کردم، بهش گفتم شما با کوتاه اومدن‌هاتون دارید به منم ظلم می‌کنید ، چون همه‌ی بار تعیین حدود رو روی دوش من انداختید، خواهرم میگفت ما فداکاری میکنیم و ترجیح میدیم خودمون اذیت بشیم و برنجیم تا اینکه اونو برنجونیم ... از سر شب ذهنم درگیر حرفاشه. از طرفی به خاطر همون مسأله نزدیک بودن به من و دور بودن از دیگران، کاری که بقیه دارن میکنن برای من ممکن نیست، چون اینطوری همه زندگیم وقف اون فداکاری میشه، از طرف دیگه، حتی اگه مثل بقیه فقط سالی چهار پنج بار میدیدمش بازم حاضر نبودم اینطوری جلوش کوتاه بیام تا بهم ظلم کنه... واقعا تعریف آدم خوب بودن اینه ؟ اینکه به آدمی‌که به وضوح داره جفت‌پا می‌پره وسط زندگیت بفرما بزنی؟!

+

آه پیمانه‌‌‌ای دگر که هنوز

می‌گدازد ز تشنگی جگرم

چه شرابی تو ؟ وه چه شورانگیز

سرکشیدم تو را و تشنه ترم

#سایه